దేవుడి పుట్టుక

రావు గారు నన్ను దేవుడి పుట్టుక, రూపం, అంచెలంచెలుగా ఎదిగిన వైనం గురించి రాయమన్నారు.
నేను పురాణాల్లో చెప్పబడిన దేవున్ని, గుడిలో దేవున్ని నమ్మను. ఇకా నేను నమ్మే దేవుడెవరంటే ఈ సృష్టి, ఈ శక్తి. ఈ గ్రహాలూ, నక్షత్రాలూ, జీవులూ అన్నిటిలోనూ చోదక శక్తిగా వున్న శక్తిని దేవుడంటాను. సైన్సు చెప్పే ప్రాధమిక సూత్రాలన్నీ దేవుడి లక్షణాలంటాను. దేవుడి గుణాలయినా, లక్షణాలయినా స్థిరమయినవి. అవి నీతిమంతుడికి, నేరస్తుడికి ఒకేలా వర్తిస్తాయి. నీరు ఒకేలా దప్పిక తీర్చినట్లు, నీడ ఒకేలా చల్లదనాన్ని ఇచ్చినట్లు. ఆ శక్తికి మంచి, చెడ్డా విచక్షణ తెలియదు. పసి పాపకి, వృద్దుడికి తేడా తెలియదు. ఈ విశ్వమంతా కొన్ని భౌతికసూత్రాలమీద ఆధారపడి వుంది. ఆ సూత్రాలే దేవుడనుకొంటాను.
ఇప్పుడు ఆ దేవుడి పుట్టుక ఎప్పుడు అంటే ఏమనాలి? దేవుడికి పుట్టుక లేదు. ఆది అంతాలు లేవు. ఈ దేవుడు ఎప్పుడూ వున్నాడు, కాలం ఎప్పుడూ వున్నట్లు. దేవుడిని నీవు గుర్తించినా గుర్తించకున్నా దేవుడున్నాడు. నీవు గుర్తించిన రోజు దేవుడు పుట్టినట్లు కాదు. న్యూటన్ కనుక్కోక ముందూ గురుత్వాకర్షణ వుంది తర్వాతా వుంది. అది కనుక్కోబడిందే కానీ తయారుకాబడలేదు, సృష్టింపబడలేదు. దానికి పుట్టుక లేదు. అలాగే అంతమూ లేదు. రేపు మానవ జాతి అంతా అంతమైనా అది వుంటుంది. దాన్నే సత్యము అని కూడ అనొచ్చు. ఏది మార్పు చెందదో, ఎప్పటికీ నిలిచి వుంటుందో అది సత్యము. దానికి ఆది అంతాలు లేవు. వేదాలు గురించి ఇలాగే అంటారు. ఎందుకంటే వాళ్ళు చెప్పేది రాయబడిన వాటి గురించి కాదు ప్రవచించబడిన ధర్మాల గురించి. ధర్మము ఎప్పుడూ ధర్మమే మనిషి పుట్టకముందునుంచీ, మనిషి నశించి పోయాక కూడా!

ఇక రూపము! నా దేవుడికి రూపం లేదు. అయినా ప్రతి దానిలోనూ చోడొచ్చు. శక్తి కనపడదు, దాన్ని అనుభవించాల్సిందే! గాలిని స్పర్షాజ్ఞానముతో తెలుసుకున్నట్లు. ప్రతి శక్తీ దేవుడే, ప్రతి జీవీ దేవుడే. ఈ సకల చరాచరాలలోనూ దేన్నీ అతన్నుంచీ మినహాయించలేము. జలచరాలన్నీ ఎలా సముద్రంలోనే వుండి సముద్రం రూపాన్ని చూడలేవో అలానే మనమూ దేవుడిలోనే వుండి అతని రూపాన్ని చూడలేము. ఎల్లలు లేని రూపాన్ని, ఊహకు కూడా అందని దూరాన్ని ఎలా అదిగమించి రూపాన్ని చూడగలం! అయిటే ఈ కనిపించేదీ, కనిపించనిదీ, నేను, నువ్వూ అందరం దేవుడిలో భాగమే! ఎక్కడయితే ప్రాధమిక భౌతిక సూత్రాలు న్యాయమౌతున్నాయో అవన్నీ కూడా దేవునిలో భాగమే! రెండు రెళ్ళు నాలుగయ్యే ప్రతిచోటూ దేవుడే!

ఇక అంచెలంచెలుగా ఎదగడానికేముంది. సర్వ వ్యాపితమైనవాడు, పుట్టుక, నశింపు లేనివాడు ఇక పెరిగేదెలా? పెరగడానికి ఇంకేం మిగిలివుంది? పుట్టడం, పెరగడం, నశింపచడం నిర్దేశించే దేవుడికే పుట్టుక వుంటే, పెరుగుదల వుంటే మరి ఆ దేవుడి పుట్టుకకు ముందు ఏమున్నట్లు? వుందడం, వుండకపోవడమనేవి రెండూ దేవుడి భిన్న పార్శ్వాలే అయితే ఇక దేవుడు సృష్టికి ముందూ వున్నట్లే కదా!

— ప్రసాద్

భక్తి అంతా మూర్ఖత్వమేనా?

నాగరాజా గారి “భక్తి అంతా మూర్ఖత్వమేనా?” అన్న ప్రశ్నకు సమాధానంగా.

నాగరాజా గారూ, నా దృష్టిలో పరులకు వుపయోగపడని భక్తి ఖచ్చితంగా మూర్ఖత్వమే! “మానవ సేవే మాధవ సేవ”; భగవంతుడు జీవులన్నింటిలోనూ వ్యవస్థితమైవున్నప్పుడు జీవిని వదిలేసి రాయిని పూజించడం మూర్ఖత్వము కాక మరేమిటి? దేవుడి యొక్క అసలు తత్వాన్ని తెలుసుకోవటానికి అవి పనిముట్లు మాత్రమే, అవే దేవుళ్ళని నానా యాగీ చేయడం ఖచ్చితంగా మూర్ఖత్వమే! జెమిని టివి లో ఏ ఉదయం చూసినా అయ్యప్ప స్వామిని పూనకంతో పూజించేవాళ్ళను చూడవచ్చు. కాసేపు అయ్యప్ప స్వామి మీద భయాన్ని, భక్తినీ వదిలేసి ఆలోచించండి అది మూర్ఖంగా అనిపించట్లేదా? అంబనాధ్ అన్నట్లు (ఆయన భారతీయత గురించి అన్నారులెండి) మనం చిన్నప్పట్నుంచి ఆ మాటకొస్తే తరతరాల్నుండి అలా condition చేయబడ్డాం. ఆ నెల దీక్ష ఏదో పది మందికి వుపయోగపడేలా వుండవచ్చు కదా?
ఇక సతసాయి, అమృతానందమయి లాంటి వాళ్ళు చేస్తున్న సమాజసేవ నాకు తెలుసు. అందుకే వాళ్ళు చేస్తుంది మాయా, మంత్రమా నాకనవసరం. వాళ్ళు దేవుళ్ళా అంటే అవును దేవుళ్ళే అనాలి. అయితే దివ్యాంశాలుండే దేవుడు కాదు, దివ్యాంశలే వున్నట్లయితే అంత ఖర్చు పెట్టి ఆ ఆసుపత్రి ఎందుకే ఆయన తదిమిందే తడవుగా రోగాలు మాయమవచ్చు కదా! పకృతి సూత్రాలకు విరుద్దంగా ప్రవర్తించడం ఎవరికీ సాధ్యం కాదు, గొంతులోంచి లింగం తీసే దాంతో సహా! కానీ ఇంతకుముందు “పూజలు యజ్ఞాలు అవసరమా” అనే ప్రశ్నకు నేను రాసిన బ్లాగులో చెప్పిన తొండ కథలా, ఎదో విధంగా మనిషిలో నమ్మకం కలిగించాలి, నమ్మకం వున్నంతవరకే ఆయన చెప్పినది సత్యమని నమ్ముతారు. అయితే తొండ కథలోలా నమ్మకం ఎలా కలిగించాడు అనేదానికంటే రోగం కుదిర్చాడా లేదా అన్నదే ముఖ్యం.
ఆ విధంగా చూస్తే ఆయన సాధించినవి అద్బుత విషయాలే! ఎడారి జిల్లాలో ఒక కుగ్రామాన్ని పట్టణం చేయగలిగాడు, ఎందరో పేదలకు వైద్యసౌకర్యం కలిగించగలిగాడు, ఎన్నో పల్లెలకు నీటి సౌకర్యం కలిగించగలిగాడు. ఇంకా ఆయన భక్తులు భక్తులు ప్రపంచమంతా ఎన్నో మంచి కార్యాలు చేస్తున్నారు.
నేను చెప్పొచ్చేదేమిటంటే మంచికార్యాలు చేయడం ద్వారానే మనం దేవుడి అభిమానాన్ని సంపాదించుకోగలం (మీరు దేవుని నమ్ముతున్నట్లయితే) అతని చుట్టు భజన చేసి, దండకాలు పఠించి, కాకా పట్టడం వల్ల కాదు.
ఒక మంచి యజమాని దగ్గర అతనికి నచ్చినట్లుగా పనిచేయడం వల్ల అతని ప్రీతి పొందగలము కానీ అతని వెనకాల వుండి వందిమాగధునిలా పొగడడం వల్ల కాదు. ఈ భూమి, విశ్వం, వున్నదీ లేనిదీ, చెట్టూ పుట్టా అన్నీ అన్నీకూడా ఆయన పెరడు, ఆయన ఆటస్థలం, నాటక స్థలం. ఈ జీవులన్నీ కూడా ఆయన పుత్రులో పౌత్రులో లేదా ఆయన అంశలో. వీటికి సేవ చేయడం ద్వారా, ఈ ఆటస్థలాన్ని శుబ్రంగా వుంచటం ద్వారా, జీవులన్నీ పరస్పర సహకారముతో జీవించడం ద్వారా కదా ఆయన అభిమానాన్ని పొందగలం! అది వదిలేసి అతని చుట్టుచేరి లేదా ఆయన ఫోటోనో, ప్రతిమనో పెట్టి పూజించి డప్పులు కొట్టి, అలంకారాలు చేసి, నినాదాలు చేసి (రాజకీయనాయకులకు జిందాబద్‌లు కొట్టినట్లు.) …. ఇదా నిజంగా సత్యవంతుడైన, నిజాయితీ గల దేవున్ని తృప్తిపరిచే మార్గం?
రాజుకు వందిమాగధులు చేసే పనా మనం చేయాల్సింది?
మూర్ఖత్వం కాదా యిది?

— ప్రసాద్

అంజాన్

(రచయిత అనుమతితో నాకు బాగా నచ్చిన కవిత “సందుక” నుండి)

తలపై
రెండు నిండు మట్టికుండలతో

అరచేతుల్లో
ఎగరడానికి సిద్దంగా ఉన్న పక్షిపిల్లలతో

దూదిమబ్బుల
నీలినీటి ఆకాశం తెరలపైన తేలుతూ

పేగు తెంచుకున్న నేల మీద
పెంచుకున్న ఎనలేని ప్రేమతో
రాలాను…

విమానం కిటికీల్లోంచి
కింద
వంటి మీద
కొత్త కొత్త నగల్తో కొత్త కొత్త వలువలతో
కొంగ్రొత్త చూపుల్తో
నా నగరం…

నా ఆదిమ ప్రేయసి!

నాకోసం నిద్రమాని
‘ఇణ్ణేళ్ళుగా ఏమైపోయావ్’ అంటూ
కోపంతో అలకతో ప్రేమతో
నీరు పొర్లుతున్న చెరువుల కళ్ళతో
నన్నలుముకుంటుందనుకున్నా.

తెగిపోయిన నా రెక్కల్ని
సుతిమెత్తని చేతులతో నిమిరి
నా భుజాలకు అతికిస్తుందనుకున్నా.

నేను మోసుకొచ్చినవన్నీ
తనివితీరా తడిమి
అతి జాగ్రత్తగా
చీరకొంగులో పొదుపుకుంటుందనుకున్నా.

ఏడేళ్ళ నవ్వుల్నీ
పచ్చి నెత్తుటి కన్నీరు మరకలనీ
కాళ్ళ కింద నలిగిపోయిన పసిరెక్కలనీ
వాడిపోయిన కళ్ళనీ వేలాదిగా రాలిపోయిన పూలరెమ్మలనీ
ఏకబిగిన ఏకరువు పెట్టి ఊపిరాడనీయదనుకున్నా!

నేలకు దిగిన విమానంలా
వంటరిగా దిగాలుగా
నేను

నా ప్రేయసి
నా ముందు నుంచే హడవుడిగా
అటు ఇటూ నడిచిపోయింది.

ఊరుకులతో పరుగులతో
నాకు అతి కొత్తయిన భాషల చప్పుళ్ళతో
నేను పోల్చుకోలేని మూఖాల మెరుపులతో
సరసరా జారిపోయింది.

నావైపు చూసే తీరికలేదు
చూసినా గుర్తుపట్టలేదు.
అర్ధరాత్రి వర్షపు చీకట్లో పారేసుకున్న
ఉంగరంలా
జరజరా దొర్లిపోయింది.

యుగాలుగా
తన ఎడతెరిపి లేని దుఃఖ బీభత్స ప్రేమ ప్రవాహంలో
మునిగిన నన్ను
ఏడేళ్ళ ఎదబాటుతోనే పూర్తిగా మర్చిపోయింది.

నా ఊపిరి తేమలోని వెచ్చదనాన్నీ
నా పెదవుల ముద్దులోని ఉప్పదనాన్నీ
నా కౌగిలింతలోని చెమటవాసననీ

తానెన్నడూ ఎరగనట్టే
ఎడమొఖమై అంజాన్ కొట్టింది

నేనే మనసుండబట్టలేక
గ్యాపకాల సుడిగాలులతో పిలిచినా
రెండు చేతులూ విరగబూసి చాచినా
ఎవరు నువ్వు అన్నట్లుగా
ఎకసెక్కెపు చూపుల్ని విసిరి పారేసింది.

మట్టినీటి కుండలు పగిలి
రెక్కలు రాని పక్షి ఈకలు చెదిరి
నేల మీద కలలను ఏరుకుంటున్న
నన్ను

దారికడ్డం లెమ్మంటూ
నూకేసి విసవిసా పోయింది.

నిలువునా తడిసి ముద్దైన నేను

స్పర్ష మరిచిన
ప్రేయసి తడి లేని చూపుల ముందు

నాకు నేనే అజ్ఞబీని!

(రచన: నారాయణస్వామి)

 

 

సద్వినియోగము

వేల ఏళ్ళ మానవ చరిత్రలో ఒక మనిషి జీవితము అత్యల్పము. ప్రతి మనిషి జీవితము తన తర్వాతి తరానికి మరింత మంచి జీవితాన్ని ఇవ్వడానికే ఉపయోగపడాలి. కానీ జరుగుతున్నది వేరు.
మనకున్న ఈ స్వల్ప జీవితకాలాన్ని మనం సద్వినియోగం చేస్తున్నామా? అని ప్రశ్నించుకుంటే ఏమాత్రం సంతృప్తిలేని సమాధానం మనకు ఎదురవుతుంది.
పది డాలర్లు పెట్టి సినిమా చూసి, మూడు గంటలు వృధా చేసి బాగలేదంటూ నిట్టూరుస్తాం. ఆ పది డాలర్లతో పదిమంది పొట్టలు వారం రోజులు నింపవచ్చు. ఎక్కడ సద్వినియోగమవుతుందో తెలుస్తూనే వున్నా దుర్వినియోగం వైపే మనసు ఆరాటపడుతుంది. ఇంట్లో ఎన్ని బొమ్మలున్నా మళ్ళీ ఇంకోటి మన చిన్నోడికి, కానీ అదే బొమ్మ కడుబీదవాని పిల్లాడికిస్తే వాడి కళ్ళల్లోని మెరుపులు! మనం ఇంతేకదా అనుకునే డబ్బు కూడా మహత్యాలు చేస్తుంది అవసరమయినచోట, కానీ అవసరం లేని చోటే ఆరాటపడుతుంది మనసు.
పుట్టినరోజు వేడుకలు, పెళ్ళి వేడుకలు, దీపావళి, దసరాలు ఎన్నెన్ని వృధా ఖర్చులు. నింపినవాడి పొట్టనే మళ్ళీ నింపుతాం. వేడుకకు రాలేదంటూ మన తోటి వుద్యోగినో, బందువునో నిష్టూరమాడతాం, మన పెళ్ళింటి ముందరే తచ్చాడుతున్న బిచ్చగాన్ని అరిచి తరిమేస్తాం! తినింది అరక్క శరీరమంతా కొవ్వుపేరుకున్న వాని కొవ్వు పెంచడానికి చేసే ఖర్చు సద్వినియోగమా? ఒక్క పూటకైనా సరైన తిండి తిని ఎరుగని అభాగ్యుని ఆకలి తీర్చడానికయ్యే ఖర్చు సద్వినియోగమా?
ఇలాంటి ఖర్చు ఎంత చేయగూడదనుకున్నా మళ్ళీ ఆ వుచ్చులోనే పడ్డాను. తీరినవారి ఆకలే తీర్చడానికి ప్రయత్నం, వున్నవాళ్ళ ముందర వున్నవాళ్ళమనిపించుకోవాలని ఆరాటం. ఎంత ఖర్చు! దానితో కనీసం రెండు గుండెలకు జీవం దక్కేది, లేదా మా వూరికి ఏడాదిపాటు వైద్యం దక్కేది.
ఒక మేడ వున్నవాడు ఇంకో మేడ కట్టడం సద్వినియోగమా? గుడెసైనా లేని వాడికి గుడెసెనివ్వడం సద్వినియోగమా?
సమయమూ అంతే, ఎన్ని పనులున్నా శనివారం వేంకటేశ్వరుని గుడికో, గురువారం సాయిబాబా గుడికో వెళతామే గానీ ఇంటి ముందర పేరుకుపోయిన చెత్తను తీయడానికి అరగంట కేటాయించలేం. సాయిబాబా అంటే గుర్తొచ్చింది.. ఆయన భక్తులు ఆయనకు బంగారు సింహాసనాన్ని చేయిస్తున్నారట! కడు సాధారణంగా ఒక పాడుపడ్డ మసీదులో సాధారణ జీవితాన్ని గడిపిన ఆయనకు కనకపు సింహాసనం కావాలా? ఆయన కోరుకుంటే కూర్చోలేక పోయేవాడా? సాధారణ జీవితాన్ని గడిపిన ఆయన జీవితాన్ని మనం పాటించక, ఆయన బోధలకే విరుద్దంగా ఆయన్ను కనకసింహాసనాలెక్కించి కుబేరులు ఆయన్ను కుబేరుని చేస్తున్నారు, దేవుడున్నాడని చెప్పని బుద్దున్ని దేవున్ని చేసినట్లు! ఆ ఖర్చుతో షిర్డిని సుందరంగా చేస్తే బాబా సంతోషించడా? బీదవాళ్ళకు నివాస గృహాలో,  పిల్లలకు పాఠశాలలో, అనాధలకూ వసతులో ఎన్నిలేవు చేయడానికి, ఎన్ని మార్గాలులేవు మనల్ని వ్యక్తీకరించుకోవటానికి? వుహు! ఏ బాబా వీటికి వ్యతిరేకం కాదు కానీ మనం వీటిని చెయ్యం. చేసినా అరకొరగానే!
గుడి బయట సచేతనంగా చేతులు చాపే దేవున్ని కాదని జీవంలేని రాతినే దేవుడని, తినలేని రాయి ముందు తినమని ప్రసాదాలు పెట్టి, మానావమానాలు లేని విగ్రహానికి పట్టువస్త్రాలు కట్టి, ఊరేగింపులు, అగరొత్తుల పరిమళాలు…. ఒకటేమిటి జీవమున్న మనిషి కంటే మిన్నగా చూస్తాం!
వీటన్నిటికి మన విలువైన సమయాన్ని వృధా చేస్తాం!
ముంబయిలో గణేశుడికి 60 కిలోల బంగారు ఆభరణాలట! మురికి వీధుల్లో కూడా ఎత్తైన వినాయకుడు జిగేళ్‌మంటూ కళ్ళుమెరిపిస్తాడు. వీధిని బాగుచేయాలని ఎవడికీ వుండదు. దానికోసం ఎవ్వరూ చందాలడగరు, అడిగినా ఇవ్వరు, ఇవ్వాలనుకున్నా వాలంటీర్లు దొరకరు!
ఇన్ని పండుగలు చేస్తాం, ఇంత ఖర్చు పెడతాం, ఈ పండుగలకని బోలెడన్ని సెలవులు పెట్టి మరీ పనికొచ్చే పని ఒక్కటీ చేయం. ఎందుకని వీధుల్ని శుబ్రం చేసే పండుగ లేదు? ఎందుకని ఒక్కరోజైనా తల్లిదండ్రులు లేని అనాధకు తిండిపెట్టే పండుగ లేదు? ఎందుకని లేని వాడికి వున్నవాడిచ్చే పండుగ లేదు?
ఒక్కసారి వెనక్కు తిరిగి చూసుకుంటే జీవితంలో 99 శాతం వృధా అవుతోంది అనిపిస్తోంది.
— ప్రసాద్

సందుక

ఇది నారాయణస్వామి గారి కవితా సంపుటి.
తెలంగాణా పల్లె జీవితాల శ్వాస ఇది. యాస వేరేనే గానీ ఆత్మ ఒక్కటే .. అది తెలంగాణా అయినా రాయలసీమ అయినా.. మా ముసలి అవ్వ నా వీపు నిమిరినంత అనుభూతి. వూరికి ఫోను చేసిన ప్రతిసారీ “ఎప్పుడొస్తావు నాయనా” అని అడిగే ఆప్యాయపు పలుకుల్ని ఈ కవిత మళ్ళీ గుర్తు చేసి గుండె తడిని మరింత పెంచింది.

“మల్ల యెప్పుడొస్తవు కొడుక”

యేండ్ల ముచ్చట్లు చెప్పుకోనే
బుద్ది తీరకముందే
బయల్దేరిన
నా చెయ్యిని చేతులల్లకు తీసుకుంది –

గుడ్డి అద్దాల కండ్లెనుక
కుర్వక కుర్వక కుండపోతగ
కురిసిన వానసుంటి
ఆపేక్ష-

ఎన్నో కోల్పోతున్నామనే బాధ మనసును ఎల్లవేళలా మెలిపెడుతూనే వున్నా ఈ స్వామి కవితలు చదివాక నా మనసు పడే బాదకు అక్షర రూపమిదేనా అని మళ్ళీ మళ్ళీ వాటిని తడిమి చూసుకుంటున్నా.

“నీ ల్లు లేవు
బెక బెక కప్పల్లేవు
మునుగుకుంట తేలె
బుడుబుంగల్లేవు”

నేను అమెరికా వచ్చిన ఈ ఎనిమిదేళ్ళలో ఒక్కసారే ఇండియా ద‌ర్శనం వీలయ్యింది. ఆ ముప్పై రోజుల్లో కూడా అరవై పనికిరాని పనులతో ఇండియా కౌగిల్లో నిశ్శబ్దంగా ఒదిగి వూసులాడుకొనే భాగ్యం కలగలేదు. నేను వచ్చేప్పుడు చిన్న పిల్లలుగా వున్న వాళ్ళు పెద్దవాళ్ళయ్యారు, నన్ను గుర్తుపట్టలేని వారు మా వూర్లోనే చాలామంది అయ్యారు. ఈసారి నా సంద‌ర్శనలో నా బావాలు ఎలా వుంటాయో స్వామి గారు నాకు భవిష్యద్ద‌ర్శనం చేయించారు ఈ “అంజాన్” కవితలో.

“పేగు తెంచుకున్న నేల మీద
పెంచుకున్న ఎనలేని ప్రేమతో
రాలాను…”
….

నాకోసం నిద్రమాని
‘ఇణ్ణేళ్ళుగా ఏమైపోయావ్’ అంటూ
కోపంతో అలకతో ప్రేమతో
నీరు పొర్లుతున్న చెరువుల కళ్ళతో
నన్నలుముకుంటుందనుకున్నా

….

నా ప్రేయసి
నా ముందు నుంచే హడావుడిగా
అటూ ఇటూ నడిచిపోయింది.

ఉరుకులతో పరుగులతో
నాకు అతి కొత్తయిన భాషల చప్పుళ్ళతో
నేను పోల్చుకోలేని ముఖాల మెరుపులతో
సర సరా జారిపోయింది.

నావైపు చూసే తీరిక లేదు
చూసినా గుర్తు పట్టలేదు.”

ఇలా ఈ కవిత మొత్తం చదువుతున్నంత సేపూ నా ప్రియమైన నెచ్చలి నాకు దూరమైన బాధలాగే గుందెను మెలిపెట్టింది.

“గాల్లోకి ఎగిరాక గానీ” కవిత చదువుతుంటే ఏ ప్రవాసుడికైనా కన్నులు చెమ్మగిల్లక మానవు.
“వణుకుతున్న చేతులతో
ముఖాన్ని తడిమిన
మట్టి ఆత్మీయత
అర్థం కాదు”

ఇక తుపాకుల మోతల మద్య మోడులైన జీవితాల గురించి రాసిన కవితలు మరీ బాగున్నాయి.

“వేకువ-సంధ్య” కవితలో
“చెప్పలేని
దిగులు వ్యధతో
చలిని కప్పుకు వణికిన
ఒక రెండు చేతుల రాత్రి-”
నాకు అమెరికా వచ్చిన తొలినాళ్ళలో ఇంటి తాళంచెవిలేక, సహ రూమ్మేట్లు ఇంటిలో లేక వాళ్ళు వచ్చేవరకు ఇంటివెనుక బాల్కనిలో చేతులూ కాళ్ళూ పొట్టలోకి ముడుచుకొని తూట్లుపొడిచే చలినుంచీ కాపాడుకొనే విశ్వప్రయత్నం గుర్తుకొచ్చింది.
ఇక “అపరిచితం” లో
“కలధూళి ఎగిసి
కన్నీరు గరగరలాడకుండా
నల్లని రే-బాన్ గ్లాసెస్ పెట్టచ్చు

రాత్రి
నిద్రలేమి కత్తులై కోయకుండా
ఎలక్ట్రిక్ హీటర్లలో
మొహం దాచుకోవచ్చు”

సహజత్వం లేని వస్తుజీవితాలని గుర్తుచేసింది.

“ఒక్క ముచ్చట” తెలంగాణా వుద్యమానికి మోసం చేసి పబ్బాలు గడుపుకొనే రాజకీయనాయకులకు హెచ్చరిక చేస్తుంది.

ఎంత చెప్పినా ఈ కవితలన్నీ చదివితీరాల్సినవి. శివారెడ్డి గారు, ఎన్.వేణుగోపాల్ గారు తమ ముందుమాటల్లో చక్కగా వివరించారు.

— ప్రసాద్
 

ఉత్తమ జీవితమా X వ్యర్థ జీవితమా?

కొంతమంది మాట్లేడే ఉత్తమ జీవితం (Quality life) నాకసలు అర్థం కాదు. నిజానికది వ్యర్థజీవితమని నా అభిప్రాయం. అమెరికా జీవితాన్నే తీసుకుంటే ఒక ఇంటికీ మరో ఇంటికీ బోలెడంత దూరం. కనీసం కాసిన్ని టమోటాలు కావాలన్నా కారేసుకొని అధమం రెండు మైళ్ళు వెళ్ళందే కూరగాయల కొట్టు రాదు. పది మైళ్ళ లోపు పని చేసే కార్యాలయం వుంటే అది ఎంతో దగ్గరున్నట్లు. మరీ విచిత్రమేమంటే వ్యాయామం చేయటానిక్కూడా అర లీటరు పెట్రోలు తగలెట్టి కారులో వెళ్ళి అక్కడ మళ్ళీ పది యూనిట్లు విద్యుత్తు  తగలేస్తే కానీ శరీరానికి ఉత్తమ వ్యాయామం లభించినట్లు కాదు.
Quality Life పేరుతో చేస్తున్నదంతా పరమ వృధా! నేను రోజు వెళ్ళే రైల్వే స్టేషను లో ఒక sign board ఇలా అంటుంది. గడిచిన వందేళ్ళలో 130 ట్రిలియన్ గాలన్లో బ్యారళ్ళో పెట్రోలు తాగేశాం, అంత పెట్రోలు మరో ముప్పై ఏళ్ళలోనే తాగేయబోతున్నాం కనుక పొదుపు పాటించండి అని. ఈ తాగేయడంలో అమెరికా వాళ్ళ quality life 90 శాతం తాగి వుంటుంది. మొత్తం ప్రపంచానికీ చెందాల్సిన వనరులు అవసరం లేకున్నా చేతిలో పవరుంది, డబ్బుంది గదాని వనరుల్ని నాశనం చేసి భూగోళాన్ని చెత్తకుండి కింద మారుస్తున్నాం.
స్కూలు 20 మైళ్ళు, ఆఫీసు 30 మైళ్ళు, కూరగాయలు వగరా కొట్టు అధమం 2 మైళ్ళు, డాక్టరు 10 మైళ్ళు, బట్టల కొట్టు 15 మైళ్ళు, తెలిసిన దగ్గరి మితృడి ఇంటికి వెళ్ళాలంటే 5 మైళ్ళు …. భూమింది కదాని రోడ్లేసుకొని, ఎక్కడెక్కడో ఇళ్ళు కట్టేసుకొని .. అవసరమా ఇంత దూరాలు? దేవుడిచ్చిన కాళ్ళను కాదని మనిషి తయారుచేసిన కార్ల కాళ్ళు లేనిదే కదలలేని దౌర్భాగ్యం! వారానికి 30 లీటర్లు మన పిల్లలకు మిగిలిస్తామో లేదో తెలియకుండా కాల్చి భూమిని బూడిద కొట్టుగా, గనుల రంద్రాల పుట్టగా మార్చడం అవసరమా?
వాడి పారేయి (Use and throw) అనేది మన quality people తారక మంత్రం. వాడి పారేసి ఈ భూమిని చెత్తకింద మార్చేసి మళ్ళీ అదే చెత్త వాసన అంటకుండా AC రూముల్లో, కలుగుల్లో ఎలుకల్లా అవసరమా ఈ జీవితాలు?
ఒక్కసారి తిని పారేసే చెంచాలు, కప్పులు, తట్టలు, సంచులు ఎంత వ్యర్థం తయారు చేస్తున్నారు ఉత్తమ జీవితాలు గడుపుతున్నామనే వ్యర్థులు. మనం మన తరవాతి తరానికి సంపదలివ్వకపోతే మానె కనీసం ఈ వ్యర్థాన్ని ఇవ్వకపోతే మన జీవితాలు ఎంత సార్థకమవుతాయి.
మునుపటి జీవితాలే చక్కగా వుండేవి కాదూ!  మట్టి ముంతలు, మూకుళ్ళు, కుండలు, చట్లు, బానలు అవేవీ ఇప్పుడు. ఖనిజాలన్నీ వాడేస్తున్నాం రేపటి గురించి ఆలోచించకుండా!
అప్పుడెప్పుడొ Matrix సినిమా చూసినప్పుడు అందులో వాడంటాడు ..మానవులు భూమికి పట్టిన వైరస్ అని. ఈ ఒక్కమాట చాలు మనం భూమికి ఇతర జీవాలకీ చేస్తున్న హాని గురించి చెప్పాలంటే.

 

వందే మాతరం

జాతిని ఒక్కటిగా నిలపాల్సిన జాతీయ గీతాలు జాతిని వేరు చేయటానికి మూలాలుగా వుపయోగించుకొనటం విచారించాల్సిన విషయం.
భక్తి, ఆరాధన అనేవి స్వయంగా ఎవరికి వారికి రావాలే గానీ బలవంతంగా మెడలు వంచితే వస్తుందా? వందేమాతరం మేము ఆలాపించం అంటే బలవంతంగా ఆలాపింపజేస్తే దేశభక్తి హృదయంలో పరిమళిస్తుందా?
అయితే ఆలాపించడానికి అబ్యంతరాలు సామాన్య ముస్లిములనుండీ గాకుండా ఉలేమాలనుండీ రావడం, దానికి భాజపా మరింత ఆవేశపు రంగులద్దడం అనర్థదాయకం.
ఎవరి మతం వారిది, ఎవరి దోవ వారిది, ఎవరి పిచ్చి వారిది. వాడి మతం మనకు పిచ్చి, మన మతం వాడికి పిచ్చి. ఎవడిది పిచ్చో, ఎవడిది కాదో చెప్పేందుకు ఎవరూ అర్హులు కాదు. ఎవడి పిచ్చి వాడిదని ఎంతగా సరిపెట్టుకున్నా, వాడి పిచ్చి మన పిచ్చినో, మన పిచ్చి వాడి పిచ్చినో వెక్కిరిస్తేనే అసలు సంగ్రామం మొదలవుతుంది.

అశృతర్పణం

ఆ మహా స్వరార్చకుడు మనల్ని వీడి వెళ్ళాడు.
అప్పుడెప్పుడో గొల్లపూడి రాసిన ఒక వ్యాసం చదివి కాశీ కంటూ వెళితే విశ్వనాధున్ని కాదుగానీ బిస్మిల్లా ఖాన్ గారినే దర్శించుకోవాలి, అర్చించుకోవాలి అనుకొన్నా. నా కోరిక తీరనిదైపోయింది. ఎన్నో రాగాలూదిన శ్వాస శాశ్వతంగా మూగపోయింది. ఎంత ఆపుకుందామన్నా ఆగకుండా స్రవిస్తూనే వున్నాయి నా కన్నులు.

Americans are now recognizing the tricolor flag with wheel at the center

bmp చిత్రాన్ని wordpress కి ఎగుమతి చేయలేకపోయాను. పెద్దబొమ్మ చూడాలంటే నా వెబ్‌సైటు చూడండి.

దేవుడు అని ఎవరిని చూపించాలి? (Who is God?)

 దేవుడు అని ఎవరిని చూపించాలి? అని అభిరాం అడిగిన ప్రశ్నకు నాకిలా సమాధానం చెప్పాలనిపించింది. కానీ ఎందుకో “అభిరాం” లో comments section పని చేయట్లేదు. మీరన్నట్లు మనిషి సృష్టించిన దేవుళ్ళలో మనిషి బుద్దులు వుండటంలో వింతలేదు.

 కానీ పిల్లలకి దేవుడెవరంటే మదర్ థెరిసాను చూపండి, మహాత్మా గాంధీని చూపండి. కూలిపోతున్న భవనంలోకి ప్రజల ప్రాణాలను కాపాడ్డానికి తమ ప్రాణాలను పణంగా పెట్టిన 300 పైగా అగ్నిమాపకదళ సభ్యులను చూపండి. 25 మందికి పైగా పిల్లలను, పెద్దలను వరదనుంచి కాపాడి విద్యుధాగాథానికి బలైన ఆ అభాగ్యున్ని చూపండి. దేవుడి గదిలో వీళ్ళ ఫోటోలు పెట్టండి. ఆపదలో వున్న వాన్ని ఆదుకున్నవాడు, ఆకలితో వున్నవానికి ఇంత అన్నం పెట్టినవాడు, బాధలో వున్నవాన్ని ఓదార్చినవాడూ వీళ్ళందరూ దేవుళ్ళే. ఎదురుగా సాయం చేసిన వాన్ని దేవుడని తలవక, దేవుడే నిన్ను పంపించాడని ఆకాశం వంక చూడటం మూర్ఖత్వం.

పాలిచ్చే ఆవు, వెలుగిచ్చే సూర్యుడు ( ఆమాటకొస్తే సర్వ శక్తులూ సూర్యుడినుంచే వస్తున్నాయి), పంటనిచ్చే భూమి, నీరిచ్చే నది ఇవే అసలైన దేవతలు. సప్తాశ్వాల రధంపై వూరేగే సూర్యున్ని దేవుడిగా చూపక్కర లేదు. ఉదయ బింబాన్ని చూపి నమస్కరిస్తే చాలు. నమస్కరించడం, గౌరవించడం మన సబ్యత.

నమస్కరించినా, నమస్కరించకపోయినా సూర్యుడు వెలుగివ్వకా పోడు, పారే నది నీరివ్వకా పోదు, వీచే గాలి ప్రాణవాయువివ్వకా పోదు, రొమ్ము కొరికినా అమ్మ పాలివ్వకా పోదు. అదే అవ్యాజమైన ప్రేమ, unconditional love. మాతా అమృతానందమయి (hugging saint)ని మీరు ఎందుకు ప్రేమిస్తారు అని అడిగితే ఆమె ఇలాగే సమాధానం చెప్పింది. సూర్యుడు ఎందుకి వెలుగిస్తాడు? నది ఎందుకు నీరిస్తుంది? అది వాటి గుణం, తత్వం అలానే ప్రేమించటం నా గుణం, దీనికి కారణం అక్కరలేదు అని. ఒక సందర్భంలో ధర్మరాజు కూడా ఇలానే అంటాడు. హిమాలయాలంటే నాకిష్టం. ఎందుకంటే నాకు తెలియదు. ఇష్టపడటానికి కారణం అక్కరలేదు అని. ఇలా ఎవ్వరయితే ప్రతిగా ఏమీ ఆశించకుండా ఫలం ఇస్తూ వుంటారో వాళ్ళందరూ దేవతలే.